Een zweethutceremonie is een oeroud ritueel dat in vele inheemse tradities wordt gebruikt om lichaam, geest en ziel te zuiveren. In een lage, donkere hut van takken en dekens worden gloeiend hete stenen binnengebracht, waarop water wordt gegoten. De damp vult de ruimte. Het is warm, donker en intens. Je keert terug naar de baarmoeder van Moeder Aarde. In deze heilige ruimte keer je naar binnen, stel je jezelf open en laat je los wat je niet meer dient. Elke ronde staat symbool voor een windrichting en een innerlijke fase van het leven.
Mijn intentie: bevrijding van de angst voor donker
Ik ging de ceremonie in met een duidelijke intentie: ik wilde mijn angst voor het slapen in het donker helen. In totaal waren er vier rondes. Steeds werden nieuwe, gloeiendhete stenen binnengebracht. Deze stenen worden gezien als onze voorouders, onze “ancestors”, omdat ze afkomstig zijn van de aarde zelf. De rondes volgden de windrichtingen: oost, zuid, west, noord. Vooral de derde ronde, het westen — symbool voor schaduw, onderbewuste en loslaten — raakte me diep. Ironisch genoeg was dat de zwaarste voor mij. Ik kon het niet volledig afmaken en verliet de hut iets eerder. En toch, het proces was in gang gezet.
Een spirituele hergeboorte
De vierde en laatste ronde voelde lichter, meer gedragen. Na afloop kroop ik de hut uit en sprak mijn naam opnieuw hardop uit. Het voelde alsof ik opnieuw geboren werd. Die avond, thuis in bed, zag ik in mijn derde oog een man en vrouw die een baby vasthielden. Vervolgens zag ik de baby in de baarmoeder. Ik begreep meteen: dit was een omgekeerde geboorte. Ik werd niet geboren in de wereld, maar ik werd herboren in mezelf. Niet als iemand anders, maar als mezelf, vrijer en lichter.
De nacht waarin ik mijn schaduw ontmoette
De nacht erna besloot ik voor het eerst in 1,5 jaar zonder licht te slapen. Ik voelde spanning, maar ook kracht. In mijn slaap werd ik op het astrale vlak vastgegrepen door een krachtig zwart silhouet. Ik keek het aan, greep het bij de keel, niet uit boosheid, maar om het te onderzoeken. Toen besefte ik: dit is mijn eigen schaduwzijde. Op dat moment transformeerde het wezen in een oude, kleine vrouw. Geen dreiging, maar een gids. Ik sloeg een arm om haar heen en zei dat ze goed werk had geleverd. Ze was vrij. En ik ook.
Echte heling vindt plaats in het donker
Sindsdien is de angst weg. Ik slaap rustig, zonder licht. Deze ervaring heeft me geleerd dat heling vaak niet plaatsvindt in licht en zachtheid, maar juist in het donker, daar waar je het liever niet wil voelen. De zweethut heeft me letterlijk en figuurlijk opnieuw verbonden met mijn wortels, mijn lichaam en mijn kracht. Soms is de weg naar huis geen rechte lijn, maar een cirkel. Je mag elke laag opnieuw doorlopen tot je voelt: dit is wie ik werkelijk ben.
Wil je iets kwijt, een herinnering delen, of gewoon even laten weten dat je je herkend voelt? Je bent welkom om te mailen via info@lichtschrift.nl.
